„Áföllin koma aftur og þau koma aftur og aftur, jafnvel þótt unnið sé með þau þá koma þær stundir að áföllin sjá sér leik á borði, einhver atburður vekur þau af svefni.“
Þegar fullorðin dóttir missir móður sína skríða áföllin upp úr gröfum sínum og veröldin fyllist saknaðarilmi. Það skrifar enginn eins og Elísabet Jökulsdóttir. Hér veltir hún steinum og strýkur lesandanum móðurlega um kinn, gefur forneskjunni langt nef og heldur óþreytandi áfram leit sinni að ást, friði og sátt.
Síðasta skáldsaga Elísabetar, Aprílsólarkuldi, fékk Íslensku bókmenntaverðlaunin og var tilnefnd til Fjöruverðlaunanna og Bókmenntaverðlauna Norðurlandaráðs.